தனக்கென மட்டும் வாழ்கின்ற மனிதனில்

பல்லவி

தனக்கென மட்டும் வாழ்கின்ற மனிதனில்
பாசம், காதல் இருக்காதே
உனக்கும் புதிதாய் எதிரிகள் முளைத்தால்
சிகரம் தொடுவாய் மறக்காதே

சரணம் 1

கண்களில் விழுந்திடும் தூசியைக் கண்டு
அழுதல் என்பது ஞாயமில்லை
சூரியன் தலையின் உன் பேரெழுதிடு
உனக்கந்தச் சூரியன் தத்துப்பிள்ளை

தோல்விகள் கண்டு துவண்டிருப்பதற்கு
உனக்கென்று பிறிதொரு நேரமில்லை
நெஞ்சுக்குள் ஆழமாய் நம்பிக்கை விதைப்பாய்
வெற்றிகள் உனக்கு தூரமில்லை

சரணம் 2

கேலிகள் செய்வார் கோள்களைச் சொல்வார்
எதையும் எண்ணி நீ வருந்தாதே
பலமுறை சொல்லியும் திருந்தா கூட்டம்
இனி ஒருபொழுதும் திருந்தாதே

பாறைக்குள் இருக்கும் செடிகள் எல்லாம்
முட்டி முளைத்திடும் துணிவோடு
வாழப் பயந்து நீ இருக்காமல்
வாழப் பழகிட துணிந்தோடு